24 XI 2017 piątek, godzina 19:00, sala koncertowa
sala koncertowa
Koncert symfoniczny
Koncert symfoniczny
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Częstochowskiej
Robert Kwiatkowski - skrzypce
Krzysztof Karpeta - wiolonczela
Michał Rot - fortepian
Andrzej Kosendiak – dyrygent
L. van Beethoven – Koncert potrójny C-dur op. 56
F. Mendelssohn – Symfonia A-dur "Włoska" op. 90 nr 4
Koncert potrójny C-dur op. 56 został napisany dla księcia Franza Josepha Lobkowitza, uzdolnionego pianisty – melomana, protektora i ucznia Beethovena. Wydaje się, że nadrzędnym celem tej zgrabnie skrojonej kompozycji jest przyjemność muzykowania: pełnego energii wzajemnego oddziaływania orkiestry oraz trzech solowych instrumentów: fortepianu, skrzypiec i wiolonczeli, tworzącego pełną niuansów muzyczną grę. Nie powinno budzić trudności odnalezienie tej autentycznej radości podczas słuchania utworu. Części koncertu: Allegro, Largo, Rondo alla Polacca
Od dnia prawykonania, którym dyrygował kompozytor, Symfonia A-dur nr 4 jest najpopularniejszym dziełem symfonicznym Mendelssohna, a jej otwarcie należy do najsłynniejszych fragmentów w historii muzyki. On sam, nie do końca zadowolony z ostatecznego kształtu dzieła, planował skorygować partyturę przed wydaniem. Zamiaru tego nigdy nie zrealizował, a dzieło zostało opublikowane dopiero po jego śmierci. Napisał je w wieku 24 lat; zainspirowany podróżą do Włoch zapragnął wcielić wrażenia, jakie zrodziły w nim tamtejsze krajobrazy oraz kultura i mieszkańcy. W liście do rodziców zwierzał się, że dzięki tym doświadczeniom potrafi odnaleźć najwyższą radość w życiu. W podobnym tonie pisał jakiś czas później do siostry: „Symfonia włoska czyni wielkie postępy. Będzie to najweselszy utwór, jaki kiedykolwiek napisałem”. W tej niezwykle żywiołowej, tryskającej energią kompozycji ujawnia się typowa dla Mendelssohna tekstura orkiestrowa: flety, oboje, klarnety i fagoty budują harmoniczne tło dla melodyjnej linii skrzypiec. Otwiera ją radosna część w subdominancie d-moll, którą Mendelssohn wysłyszał podczas religijnych procesji w Neapolu. W części drugiej badacze odnajdują albo melodię czeskiej pieśni pielgrzymiej, albo interpretację chorału „Es war ein König in Thule” K. F. Zeltera do wiersza Goethego. Inspiracja Goethem pojawia się także prawdopodobnie w części kolejnej, wykorzystującej melodię menueta, tym razem wskazuje się na humorystyczny wiersz „Lilis Park”. Dzieło zamyka część Saltarello, zatytułowana tak od nazwy skocznego, włoskiego tańca ludowego, którego charakter zostaje oddany przez szybki główny temat tej części. Części symfonii: Allegro vivace, Andante con moto, Con moto moderato, Saltarello: Presto
