Sławomir Czarnecki
Urodził się w 1949 r. w Jeleniej Górze. Szkołę muzyczną II stopnia ukończył w Częstochowie w klasie fortepianu. Kompozycję studiował w PWSM (obecnie UMFC) w Warszawie w latach 1969-1974 u Piotra Perkowskiego i Romualda Twardowskiego. W latach 1980-1981 odbył studia uzupełniające z zakresu kompozycji u Oliviera Messiaena w Paryżu, jako stypendysta Rządu Francuskiego. Jest laureatem 17 konkursów kompozytorskich w kraju i za granicą (Warszawa, Katowice, Słupsk, Gdańsk, Darmstadt, Triest, Paryż, Rzym), z których najważniejsze to: I nagroda na XIX Konkursie Młodych ZKP za Gradito per orchestra op.11 (1976), dwie I nagrody na Warszawskich Konkursach ZKP za Intradę, Elegię i Postludium na organy op.18 (1982), oraz za La canzona d’Orfeo na kontratenor, flet, obój i harfę op.22 (1985), I nagroda na Konkursie ZAiKS-u im. K. Szymanowskiego w Warszawie za Hombark-Concerto op.32 (1997), nagroda Miasta Darmstadt za Symphonie concertante op.15 (1980), oraz nagroda Miasta Gdańska za Hymnus Gedanensis na orkiestrę i chór op.34, skomponowany z okazji 1000-lecia miasta (1997).
Dorobek kompozytorski obejmuje ponad 60 utworów, zebranych w 53 opusach, obejmujących muzykę solową, kameralną, symfoniczną i wokalno-instrumentalną. Dotychczasową twórczość można podzielić na trzy okresy: I. Okres młodzieńczy z wyraźnymi wpływami neoklasycznymi (2 Toccaty na fortepian op.4, kantata O vos omnes - Igor Strawiński in memoriam op.3), II. Okres poszukiwań, w którym dominuje myślenie strukturalne( Gradito per orchestra op.11, Piano-trio op.12, Concerto per contrabasso e archi op.28), III. Okres syntezy, w którym następuje próba połączenia osiągnięć okresu modernistycznego, na czele z muzyką repetytywną, minimal-music, sonoryzmem i spektralizmem, z wątkami zaczerpniętymi z tradycji chorału gregoriańskiego, z cechami stylistycznymi takich epok jak gotyk, renesans i barok, z motywiką muzyki źródłowej polskiego folkloru (Via Crucis per organo op.31, Msza Jasnogórska op.37, Corona Mariae op.45, cykl 13 Hymnów na chór a’cappella, Modlitwy papieskie op.48, cykl 6 pieśni na chór a’cappella do słów Jana Pawła II, oraz Hombark-concerto na skrzypce i smyczki op.32, Concerto Liliowe na dwoje skrzypiec i smyczki op.41, Concerto Lendinum na skrzypce i wiolonczelę oraz smyczki op.44), Ursyn-concerto na flet, obój, klarnet, altówkę i orkiestrę smyczkową op.51, Capriccio „Zawrat” per 2 violini op.51,Uwertura koncertowa „Cervus Elaphus” na orkiestrę symfoniczną op.53, Silesia-Trio op.54, Symfonia „Bałtycka” op.55.
Obok pracy twórczej kompozytor zajmuje się też pracą pedagogiczną. Od 1974 roku związany jest z PSM II st. im J. Elsnera w Warszawie. Od 2006 roku jest profesorem Wydziału Edukacji Muzycznej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. W roku 2012 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Za swoją działalność artystyczną i pedagogiczną otrzymał szereg nagród i odznaczeń, z których najważniejsze to: Srebrny Krzyż zasługi (1996), Medal Komisji Edukacji Narodowej(2004), odznaka „Zasłużony dla Kultury Polskiej”(2006), Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego II stopnia(2008), Medal „Gloria Artis” klasy srebrnej(2009).

"Adoracja" - to w założeniu kompozycja o charakterze poematu-kantaty na wielką orkiestrę symfoniczną i chór mieszany. Kompozycje podzielona jest na dwie części , z których pierwsza jest bardzo refleksyjna, część druga natomiast ekstatyczna, o niezwykle emocjonalnej energetyce. Ta dwuczęściowa forma wynika z wybranych tekstów biblijnych mówiących o oczekiwaniu (część pierwsza) i o spełnieniu (część druga). Teksty są w polskiej wersji językowej, co ma ściślej symbolizować związek kompozycji ze 100-leciem odzyskania Niepodległości. Długie, formacyjne i duchowe przygotowanie doprowadza w końcu do oczekiwanego spełnienia. Idea „niepodległościowa” w tym utworze ma być zaznaczona nie wprost, ale poprzez metafizyczną symbolikę bycia i trwania. Tu - bycia i trwania przy wartościach i tradycji ojców i dziadów, aby być stale gotowym duchowo i emocjonalnie do obrony priorytetów w trudnych i ważnych momentach dziejowych, tak jak to gotowi byli nasi dziadkowie 100 lat temu wskrzeszając rozdartą zaborami Ojczyznę. Estetycznie kompozycja ma należeć do nurtu po-modernistycznego, charakterystycznego dla twórczości Sławomira Czarneckiego ostatnich lat, gdzie łącząc elementy tradycyjne, jak szczątkową neo-tonalność i neo-modalność z elementami modernistycznymi, jak strukturalna kombinatoryka interwałowa, minimal-music i repetytywność.

Krzysztof Jakowicz

Wybitny polski skrzypek, szczególnie ceniony przez Witolda Lutosławskiego, któremu wielki kompozytor powierzył polskie prawykonanie wszystkich swoich utworów skrzypcowych (Łańcuch II, Partita w wersji z orkiestrą, Subito – ostatnie dzieło mistrza). Na zaproszenie Mistrza, wykonywał dzieła kompozytora pod jego batutą w ważnych centrach muzycznych świata. Krzysztof Jakowicz ukończył z odznaczeniem studia wiolinistyczne pod kierunkiem takich mistrzów, jak Tadeusz Wroński, Josef Gingold, Eugenia Umińska, János Starker, Henryk Szeryng. Jest laureatem I nagrody Konkursu im. E. Ysaÿe’a w Warszawie (1959), III nagrody i nagrody specjalnej Henryka Szerynga w IV Międzynarodowym Konkursie im. H. Wieniawskiego w Poznaniu (1962). Artysta jest wielokrotnie zapraszany do udziału w festiwalach o światowej renomie, jak np. Warszawska Jesień, Edinburgh Festival, Berliner Festspiele, Festiwal w Starym Krakowie, London City Festival, oraz festiwale w Bregenz i Schleswig-Holstein. Występuje ze sławnymi orkiestrami takimi, jak: English Chamber Or-chestra, Filharmonia Izraelska, Wiener Symphoniker, BBC Scottish Orchestra, Orchestre Na-tional de France, Filharmonia Narodowa, Sinfonia Varsovia, NOSPR, Filharmonia w Oslo, Orquesta National de España, Polska Orkiestra Kameralna, Orkiestra „Amadeus”. Był solistą na licznych tournée zagranicznych większości polskich orkiestr – z Filharmonią Narodową, Polską Orkiestrą Kameralną, Sinfonią Varsovią, NOSPR, Filharmonią Łódzką, Wrocławską, Śląską, Krakowską, Bydgoską, Orkiestrą „Amadeus” i in. Współpracuje ze wszystkimi wybitnymi dyrygentami polskimi, a także z artystami tej miary, co Jiří Bělohlávek, Riccardo Chailly, Leopold Hager, Chikara Imamura, Pinchas Steinberg, Michael Tabachnik czy Takuo Yuasa. Przez dwa lata był pierwszym skrzypkiem słynnego Kwintetu Warszawskiego. Od kilkunastu lat tworzy duet skrzypcowy ze swoim synem, Jakubem Jakowiczem. Współ-pracuje także z innymi wybitnymi artystami różnych generacji, m.in. Joanną Bocheńską, Kry-styną Borucińską, Bronisławem Gimplem, Krzysztofem Jabłońskim, Stefanem Kamasą, Mis-chą Kozłowskim, Krzysztofem Maroskiem, Waldemarem Malickim, Robertem Morawskim, Tomaszem Strahlem, Władysławem Szpilmanem, Tsuyoshi Tsutsumi, Marcinem Zdunikiem. Otrzymał wiele wyróżnień i odznaczeń, m.in. nagrodę Związku Kompozytorów Polskich za wielokrotne wykonania muzyki współczesnej (w wielu przypadkach jemu dedykowanych), nagrodę Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków „Orfeusz” (1986 – za najlepsze wyko-nanie utworu polskiego kompozytora na Warszawskiej Jesieni) i nagrodę krytyków francu-skich Diapason d’Or” (1989) za Łańcuch II Lutosławskiego. Nagranie Partity Lutosławskiego zostało ukoronowane Fryderykiem ‘96. Artysta jest także laureatem licznych nagród pań-stwowych. Jest emerytowanym profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Muzycznego im. F. Chopina w Warszawie oraz visiting professor w Soai University w Osace (Japonia). W ciągu swojej kariery dokonał wielu nagrań dla firm polskich i zagranicznych takich jak EMI, Angel, Le Chant du Monde, Riikonsert, Polskie Nagrania, DUX i inne. W swoim do-robku ma m.in. płyty z 4 koncertami W.A. Mozarta (Orkiestra Kameralna Filharmonii Naro-dowej, K. Teutsch), Pory roku Vivaldiego (Polska Orkiestra Kameralna, J. Maksymiuk), z koncertem Brahmsa (M. Pijarowski), sonatami Fauré’go i Francka, miniaturami polskimi, utworami Kreislera i Gershwina, III Koncertem Grażyny Bacewicz. Na kolejnej płycie CD Krzysztof Jakowicz prezentuje 15 różnych polskich skrzypiec (od Groblicza do instrumentów współczesnych), grając 15 różnych kompozycji polskich kompozytorów. W 2012 nagrał 6 Sonat i Partit na skrzypce solo J.S. Bacha (MTJ). Zapraszany jest często do uczestnictwa w pracach jury krajowych i zagranicznych konkursów, jak np. Konkurs im. Niccolò Paganiniego w Genui, im. Tadeusza Wrońskiego w Warszawie, im. H. Wieniawskiego w Poznaniu, im. Carla Nielsena w Odense (Dania), czy Konkurs im. K. Szymanowskiego w Łodzi. Krzysztof Jakowicz uważany jest za „skrzypcowego prawnuka” Henryka Wieniawskiego. Gra na skrzypcach włoskich podarowanych mu przez jego Mistrza, prof. Tadeusza Wrońskiego. Wybrane opinie o Artyście: „New York Times” – „Tytan skrzypiec” Haller Kreisblatt – „Polski Menuhin – fascynujące przeżycie” Witold Lutosławski – „(…) niezrównane wykonanie Łańcucha 2” Prof. Josef Gingold (o koncertach Mozarta) – „Styl, muzykalność, dźwięk – najwyższej pró-by…”.

Jakub Jakowicz

Gry na skrzypcach uczył się u swojego ojca Krzysztofa Jakowicza, pod którego kierunkiem studiował w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Był również ostatnim uczniem jednego z twórców polskiej szkoły skrzypcowej, prof. Tadeusza Wrońskiego. Koncertuje od 11 roku życia. Grał ze wszystkimi czołowymi polskimi orkiestrami. W 1998 r., na zaproszenie Krzysztofa Pendereckiego, wystąpił na festiwalu imienia kompozytora w Krakowie, prezentując Capriccio per violino e orchestra pod batutą Jerzego Maksymiuka. W 2001 r. skrzypek zadebiutował z Filharmonikami Monachijskimi pod dyrekcją Pinchasa Steinberga, wykonując I Koncert skrzypcowy Karola Szymanowskiego. Od tego czasu występował jako solista z wieloma renomowanymi orkiestrami, m.in. z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orchestra del Maggio Musicale we Florencji, Filharmonią Czeską w Pradze, Orchestra di Santa Cecilia w Rzymie, Filharmonią Drezdeńską, Orchestre de la Suisse Romande w Genewie, Orquesta Nacional w Madrycie, Royal Stockholm Philharmonic, Orquestra Sinfônica do Estado de São Paulo i Concerto Köln. Współpracował z takimi dyrygentami, jak Pinchas Steinberg, Jerzy Semkow, Antoni Wit, Jerzy Maksymiuk, Jacek Kaspszyk, Kazimierz Kord, Jan Krenz, Yan Pascal Tortelier, Eiji Oue, Marek Pijarowski, Krzysztof Penderecki, Agnieszka Duczmal, Kirill Karabits, Michail Jurowski, Marc Minkowski czy Stefan Solyom. W latach 2009 oraz 2011 na zaproszenie Antoniego Wita artysta brał udział jako solista w tournées koncertowych Orkiestry Filharmonii Narodowej w Wielkiej Brytanii. Jako kameralista Jakub Jakowicz od lat tworzy duet skrzypcowy z ojcem, Krzysztofem. Od 2000 r. gra z pianistą Bartoszem Bednarczykiem – wspólnie nagrali płyty Subito (Polskie Radio), Beethoven Violin Sonatas (Subito Records), krążek z Partitą Witolda Lutosławskiego (CD Accord) oraz płytę z muzyką kameralną Franza Schuberta (Polskie Radio). Artysta występował ponadto z takimi muzykami, jak Heinz Holliger, Paul Gulda, Jan Krzysztof Broja, Michel Lethiec, Anna Maria Staśkiewicz, Ruth Killius, Katarzyna Budnik-Gałązka, Ryszard Groblewski, Avri Levitan, Ursula Smith, Daniel Müller-Schott, Andrzej Bauer, Rafał Kwiatkowski, Marcin Zdunik, Karol Marianowski oraz Zvi Plesser. Jest również związany z dwoma kwartetami smyczkowymi: w latach 2008–2014 był prymariuszem Lutosławski Quartet, z którym dokonał m.in. nagrania kompletu kwartetów smyczkowych Grażyny Bacewicz, a od 2006 r. jest członkiem Zehetmair Quartet, zespołu stworzonego przez austriackiego skrzypka i dyrygenta Thomasa Zehetmaira. Kwartet ten przygotowuje zwykle jeden program koncertowy rocznie, większość utworów wykonując z pamięci. Płyta zespołu (ECM) z utworami Béli Bartóka i Paula Hindemitha otrzymała nagrodę Diapason d’Or de l’Année 2007. Jakub Jakowicz w Zehetmair Quartet występował m.in. w Filharmonii Berlińskiej, Wigmore Hall w Londynie, Suntory Hall w Tokio, Gulbenkian Center w Lizbonie, Konzerthaus w Wiedniu, Zankel Hall i Y Hall w Nowym Jorku, a także na słynnych festiwalach muzycznych, m.in. w Schleswig-Holstein, Salzburgu, Lucernie, Aldeburgh czy Edynburgu. W 2014 r. zespół otrzymał prestiżową Nagrodę im. Paula Hindemitha Miasta Hanau. Jakub Jakowicz jest laureatem pierwszych nagród na konkursach skrzypcowych w Lublinie (1993), Wattrelos we Francji (1995) i Takasaki w Japonii (1999). W 2001 r. został jednym z trzech zwycięzców Międzynarodowej Trybuny Młodych Wykonawców w Bratysławie, organizowanej pod auspicjami Europejskiej Unii Radiowej i Międzynarodowej Rady Muzyki UNESCO. W 2002 r. otrzymał nagrodę Fundacji polsko-japońskiej dla najlepiej zapowiadającego się skrzypka młodej generacji. Jest także laureatem Paszportu „Polityki” za rok 2003. W 2007 r. został uhonorowany nagrodą „Orfeusz” podczas Festiwalu „Warszawska Jesień”. Artysta nosi tytuł doktora sztuk muzycznych. Od 2004 r. uczy gry skrzypcowej na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Gra na instrumencie Piotra Janowskiego, dzięki uprzejmości rodziny tego legendarnego, polskiego skrzypka.